اختلال شخصیت الگویی فراگیر، با دوام و غیر قابل انعطاف از تجربه های درونی و رفتار بیرونی می باشد که به صورتی مشخص با انتظارات فرهنگی فرد فرق دارد و به درماندگی و عملکرد بد منجر می شود. تجربه های محدود و نحوه جواب های مبتلایان به این اختلالات اکثر مشکلات روانشناختی، شغلی و اجتماعی را برایشان به دنبال دارد. ما در این مطلب در مورد اختلال شخصیت در زندانیان صحبت می کنیم.
اختلالات شخصیت در زندانیان چیست؟
نگاهی به مطالعات و تحقیقات نشان می دهد که ۹ میلیون نفر در دنیا زندانی هستند که نزدیکی به نصفی از آن ها دچار اختلالات شخصیتی هستند. برودکسی طبق جمع بندی نتیجه های ۹ پژوهش آمریکایی که میان سالهای ۱۹۱۸ تا ۱۹۷۰ انجام شده بود، مقدار اختلالات روانی در متهمان و مجرمین را میان ۱۶ تا ۹۵ درصد برآورد کردند که بیشتری آن به اختلال شخصیتی اختصاص یافته است. در همین راستا ریس، گرویین و میوکس نشان دهنده این هستند که در مجموعه ای جامعه ستیزان قانونی، اختلال شخصیت هایی مثل اختلال شخصیت مرزی، پارانوئید، اسکیزوئید، خودشیفته و اسکیزوتایپال به چشم می خورد. هم سو با این یافته ها کوید نیز قبل از این نشان داده بود که در بسیاری از جامعه ستیزان و زندانیان دامنه گسترده ای از اختلال شخصیت قابل شماهده است. در گروه مورد مطالعه آن ها برای اغلب بیماران خانم اختلال شخصیت مرزی و برای اغلب آقایان اختلال شخصیت ضد اجتماعی، پارانوئید، منفعل پرخاشگر و نمایشی و خودشیفته قابل تشخیص است.
معالجه مجرمان مبتلا به اختلال شخصیت
زندانیانی که به اختلال شخصیت دچار می باشند، به شرط اینکه عقیده داشته باشند که معالجه شوند به طور حتم به سوی درمان سوق داده می شوند. در حال حاضر منبع هایی وجود دارد که برای متهمان، حتی کسانی که دارای اختلال شخصیت می باشند، درمان تاثیرگزاری فراهم می نماید.
به عقیده بلک بورن با توجه به اینکه اختلالات شخصیت به نسبت صدمه رساننده می باشد. به همین سبب اعمال انحرافی اشخاصمجرم و زندانی مبتلا به اختلال روانی قابل توجیه می باشد و کاهش اختلال، ملاکی لازم پیامدهای مداخله می باشد، اما ارتکاب مجدد جرم کاهش یافته از نشانه های مهم نتایج موفقیت آمیز درباره مداخله ها در اختلال شخصیت بایستی در نظر گرفته شود. پس هر چند ارتکاب مجدد جرم کاهش یافته ملاکی ضروری برای ارزیابی نتایج مداخله می باشد، اما کافی نمی باشد. نیاز اولیه، شناسایی و هدف قرار دادن واسطه های رفتار های ضد اجتماعی و به وجود آوردن درمان هایی می باشد که این واسطه ها تحت تاثیر خود قرار می دهد.
۱. درمان شناختی رفتاری
یکی از راه های درمان اختلالات شخصیت در زندانیان درمان شناختی رفتاری می باشد. در مجموع فراتحلیل از “آنچه بر روی اشخاص مجرم تاثیر گذار است”، نشان داده که رویکرد های ساختار یافته و شناختی -رفتاری، که به نیازهای جرم زایی توجه زیادی دارند، کاهش ارتکاب مجدد جرم موفق تر بوده اند. محققان اعتقاد دارند که همان عوامل خطر رفتار انحرافی که ارتکاب مجدد به جرم را در مجرمان دارای اختلال کم می کند، با عوامل ارتکاب به جرم در مجرمان بدون اختلال شبیه است، پس درمان این دو هم قادر است یکسان باشد. بسیاری از رویکردهای درمانی اختلال های شخصیت به صورت وسیعی بر سیک های روابط بین فردی، شناخت ها، باور ها، نگرش ها و کنترل هیجان توجه به خصوصی دارند.
۲. دارو درمانی
یکی از راه های درمان اختلالات شخصیت در زندانیان دارو درمانی می باشد. نقش دارو درمانی برای اختلال های شخصیت محدودیت بیشتری نسبت به ملاحظات روان شناختی دارد، با وجود این، مهم در نظر گرفته می شود. دارودرمانی بایستی نشانه های خاص اختلال شخصیت را که به واسطه آسیب شناسی انتقال دهنده ها به وجود آورده اند، مورد هدف قرار دهد.
بررسی دارو درمانی این اجازه را به ما می دهد که علامتهای عصبانیت و تکانش گری را که به خشونت و پرخاشگری منجر می شوند، به صورت موفقیت آمیزی توسط چندین شیوه درمان کنیم. ضدافسردگی ها را برای اشخاص افسرده و تند خو (برانگیخته و تکانشی) لیتیوم را برای افرادی که نوسان خلق دارند و همچنین تکانشی هستند، میزان اندکی ضد روانپریش ها را برای عصبانیت و تکانش گری مربوط به علامت های شناختی/ادراکی، بازدارنده های جذب مجدد سروتونین را برای اشخاصی که بیش از اندازه مضطرب و تکانشی هستند.
دارو درمانی که نشان دهنده تاثیرات متوسط بالینی می باشد، باید برای دوره های محدود مورد استفاده قرار گیرد و نباید به عنوان معالجه ای برای اختلال شخصیت منظور شود، با وجودی این که آنها قادر هستند عملکرد را بهینه و ناتوانی را حداقل نمایند. در ضمن، توانایی شخص را برای بهره گیری از مدخل های روانی اجتماعی افزایش می دهند.
۳. طرحواره درمانی
یکی از راه های درمان اختلالات شخصیت در زندانیان طرحواره درمانی می باشد. رویکرد دیگری که به دنبال چالش هایی که شناخت درمانی با آن رو به رو بود یعنی نشان دادن راه حل های مناسب برای بیماران مبتلا به اختلال شخصیت، درمان طرحواره محور می باشد. به منظور مفهوم سازی و درمان کامل تر بیماران مبتلا به اختلال شخصیت یانگ پنج سازه نظری را بر مدل کلاسیک شناخت درمانی کوتاه مدت افزوده است.
- اجتناب طرحواره
- طرحواره ناسازگار اولیه
- حوزه های طرحواره
- تداوم طرحواره
- جبران طرحواره
۴. درمان دیالکتیکی
یکی از درمان های اختلال شخصیت در زندانیان درمان دیالکتیکی می باشد. یکی از درمان هایی که در حال گسترش است اغلب به شکل نظامدار مورد ارزشیابی قرار گرفته است. رفتار درمانی دیالکتیکی برنامه گسترده رفتاری – شناختی است که ایجاد شده تا به صورت ویژه به کسانی که از اختلال شخصیت مرزی برخوردار هستند، بیاموزد چطور هیجان های خود را تنظیم نمایند. این درمان بر فرض مبتنی می باشد که اختلال شخصیت مرزی ناکامی در کنترل هیجان ها و پیامد آسیب پذیری هیجانی زیست شناختی است که در تعامل با محیط غیر ارزشی، ایجاد می شود، یعنی جایی که تجربیات شخصی کودکان به واسطه اشخاص مهم زندگی، انکار، تنبیه یا نفی شده است. در قیاس با روش های درمانی رایج، زنانی که تحت تاثیر DBT قرار گرفتند، عددهایی از آن ها به شکل چشمگیر در روند درمان و بعضی دیگر پس از شش ماه بهبود پیدا کردند.
جمع بندی
در این مطلب درباره اختلال شخصیت در زندانیان حرف زدیم. هانگونه که اشاره شد شیوع اختلالات شخصیت در زندانیان بسیار بالا بوده است. اینکه حضور در زندان و شرایط آن موجب بروز چنین اختلالاتی شده است یا وجود اختلال در این اشخاص کار آن ها را به زندان کشانده است، بحث بسیار مهمی می باشد. صرف نظر از تاثیراتی که زندان می تواند بگذارد می توان بیان کرد اختلال شخصیت احتمال بروز جرم را بسیار بالا می برد. به نظر می رسد استفاده از روان درمانی در زندن می تواند فرصت ویژه ای برای کاهش نشانه های این اشخاص باشد.
منبع : آرگا