آنچه باید درباره سیاره زحل بدانید

سیاره زُحل که بدان سیاره ی کیوان نیز گفته می شود ششمین سیاره نزدیک به خورشید است و از نظر ابعاد و اندازه پس از سیاره مشتری دومین سیاره بزرگ منظومه شمسی محسوب می شود و ما در ادامه قصد داریم تا شما را با این سیاره آشنا کنیم.

چگونگی ساختار سیاره زحل

سیاره زُحل از دسته زیباترین سیاره های منظومه شمسی محسوب می شود و آن هم به دلیل وجود حلقه ها و قمرهای موجود در اطراف این سیاره است. در شب تاریک و بدون هیچ گونه آلودگی می توانید سیاره زُحل را با تلسکوپ کوچک مشاهده کنید.

همچنین این سیاره از کم چگالی ترین سیاره های منظومه شمسی شناخته می شود که قسمت وسیعی از آن را هلیم و هیدروژن فرا گرفته است و این دو ماده از سبک ترین عناصر موجود در هوا محسوب می شود و همین علت موجب شده تا ما زحل را سبک ترین سیاره بنامیم.

سیاره کیوان دارای وزن بسیار کمی است و همین باعث می شود تا سریع تر بچرخد و شباهتی زیادی با سیاره مشتری دارد زیرا مانند مشتری در وسط بازتر و در بالا و پایین باریک می شود.

زُحل یک گلوله گازی غول پیکر است که با وجود حجم بسیار زیادی که دارد تنها ۹۵ برابر زمین جرم دارد. گذراندن یک روز کامل در این سیاره برابر با ۱۰ ساعت و ۳۹ دقیقه در زمین و یک سال برابر با ۲۹.۵ برابر زمین است. از آنجایی که مدار استوایی سیاره زُحل نیز مانند زمین در ۲۷ درجه می چرخد تغییرات زاویه آن نسبت به خورشید مثل زمین خواهد بود و چهار فصل را می توانید به وضوح در این سیاره ببینید.

سیاره زُحل را از طریق حلقه هایی که دارد می شناسند اگرچه که سیاره هایی مثل مشتری اورانوس،مشتری و نپتون نیز دارای حلقه هستند اما بایستی بگوییم که حلقه های سیاره زُِحل جذاب و زیباتر هستند و همچنین امکان رویت آن ها بیشتر است. جالب است بگوییم که حلقه  های سیاره کیوان ۲۷۳۲۶۶ کیلومتر وسعت دارند که در اندازه بسیار باریک و نازک به وجود آمده اند. به طور کلی می توان گفت که زُحل دارای ۷ حلقه می باشد که با نام های A تا G نام گذاری شده اند.

حلقه های زحل جامد نیستند و از ذرات مختلفی مثل یخ،غبار و سنگ تشکیل شده اند. این حلقه ها توسط اقمار زحل که به دور آن می چرخند ثابت نگه داشته می شوند همچنین جاذبه ای که بین این اقمار وجود دارد باعث می شود تا در بین حلقه ها فاصله هایی مشاهده کنید.

قمرهای سیاره زحل:

سیاره کیوان دارای ۱۵۰ قمر می باشد که تنها تعداد ۵۳ قمر از آن ها دارای نام رسمی هستند. بایستی بگوییم که اغلب نام های رسمی که برای قمرها در نظر گرفته شده از نام های تینان در اسطوره های یونان باستان گرفته شده است.

تینان:

تینان برزگ ترین قمر سیاره کیوان شناخته می شود که حدود پنج هزار کیلومتر قطر دارد و در منظومه شمسی تنها قمری است که دارای اکسیژن کافی برای ایجاد واکنش های شیمیایی می باشد. این قمر در فاصله ۱.۵ کیلومتری خورشید قرار دارد همچنین حرکت این قمر نسبت به زمین نیز کندتر است به طوری که گذراندن یک روز در این قمر برابر با ۱۶ روز زندگی در زمین است. این قمر تنها قمری است که دارای دریاچه هیدروکربن می باشد.

رنا:

رنا دومین قمر بزرگ سیاره زُحل و نهمین ماه در منظومه شمسی شناخته شده است. این قمر دارای یک سیستم حلقه مجزا و اتمسفر خاص می باشد. این قمر در سال ۱۶۷۲ توسط ستاره شناس و ریاضی دان انگلیسی به نام جی دی کاسینی کشف شد.

یاپتوس:

سومین ماه بزرگ سیاره زُحل محسوب می شود و توسط فردی به نام جی دی کاسینی ایتالیایی کشف شده است. قطر این قمر برابر با ۱۵۰۰ کیلومتر است و یک دور گردش آن به دور سیاره زُحل حدود ۷۹ روز طول خواهد کشید. همچنین جالب است که بدانید سطح خارجی پاپتوس دو تکه است یعنی نیمی نور را منعکس می کند و نیمی دیگر نور را به خود جذب خواهد کرد بنابراین شما تنها زمانی می توانید سمت روشن آن را ببینید که قمر در غرب کیوان قرار گرفته باشد و هنگامی که قمر در شرق سیاره قرار گرفته باشد تنها نیمه تاریک آن قابل مشاهده خواهد بود.

تتیس:

تتیس نیز یکی از قمر های بزرگ سیاره کیوان است که با فاصله ی ۲۹۴.۷۰۰ کیلومتر از مرکز قرار گرفته است. این ماه حدود هزار کیلومتر قطر دارد و چگالی آن به آب بسیار نزدیک می باشد. لازم به ذکر است که بگوییم این ماه در سال  ۱۶۸۴ توسط جی دی کاسینی کشف شده است و قطر تتیس برابر با ۱۰۵۰ کیلومتر است.

حقیقت هایی درباره سیاره زحل:

زحل پنجمین جسم درخشان منظومه شمسی بوده و به همین دلیل به راحتی از طریق دوربین دو چشمی و تلسکوپ قابل مشاهده است.

زُحل مسطح ترین سیاره منظومه شمسی است. قطر قطبی آن ۹۰% قطر استوایی بوده که  این به دلیل تراکم و چرخش کم آن است.

نام این سیاره بر اساس خدای رومی ساتورانوس انتخاب شده که یونانی ها آن را به عنوان کرانوس می شناختند.

این سیاره در هر ۱۰ ساعت و ۳۴ دقیقه یک بار دور خود می چرخد و این روند خیلی سریع است و به همین خاطر زُحل در منظومه شمسی به عنوان سیاره ای که کوتاه ترین روز را دارد شناخته می شود.

اتمسفر بالایی آن به صورت ابر های مختلفی تقسیم شده است که ابر های بالایی معمولا از یخ و آمونیاک و ابر های پایینی از یخ شکل گرفته اند.

هفتمین روز هفته لاتین به نام سیاره زحل نام گذاری شده است که در دوران باستان به عنوان دور ترین سیاره نسبت به هفت سیاره نامیده می شود.

در اوایل سال ۲۰۰۰ چندی از فضانوردان تازه کار  یک طوفان مهیب از آمونیاک را در زحل شناسایی کردند که از طوفان یخ واقع در واشنگتن نیز بزرگ تر بود.

زحل نیز مانند مشتری دارای طوفان های بیضوی شکل می باشد و در نواحی قطب شمالی آن ابر هایی به صورت شش ضلعی وجود دارند که بسیاری از دانشمندان تصور می کنند که در ابر های  بالایی به شکل مواج  هستند.

منبع : آرگا