تاریخچه ورزش جودو در ایران و جهان

جودو ورزش و هنری رزمی است که منشا آن کشور ژاپن می باشد. این هنر توسط فردی ژاپنی به اسم جیگارو کانو پایه گذاری شده است. جودو مشتق شده از هنر رزمی جوجیتسو می باشد که توسط سامورائی ها استفاده می شد. اگر علاقمند هستید تا از تاریخچه جودو در ایران و جهان اطلاع یابید با ادامه مطلب همراه ما باشید. همچنین می توانید تاریخچه بسکتبال و تاریخچه بدمینتون را نیز مطالعه نمایید.

تاریخچه جودو در ایران

در راستای آشنایی با تاریخچه ورزش جودو در ایران قابل ذکر است که در اواخر دهه ۱۳۳۰ دو تن از افسران پلیس با اسامی آقای سرشار و شهیدی در بازدید آکادمی پلیس سوئد با تمرینات جودو آشنا شدند. در سال ۱۳۴۵ دو مربی ژاپنی به اسم ناکامورا و ایکیدا به ایران آمدند و در سالن ورزش دانشگاه پلیس بخش هایی از جودو را برای افسران ورزشکار نمایش دادند.

با پیگیری آقای سرشار یک مربی ژاپنی دیگر به اسم اینوئه حدود شش ماه به ایران آمد و در ادامه کلاس قبلی کلاس دیگری را تشکیل داد. در این کلاس آقایان سرشار و شهیدی موفق شدند فنون جودو را تا کمربند مشکی یاد بگیرند و بعد از آن با موافقت شهربانی آن زمان این دو تن برای طی دوره ای به کودوکان ژاپن در سال ۱۳۴۷ اعزام و هر دو نفر کمربند مشکی دان یک را اخذ نمودند.

در سال ۱۳۵۲ مربی خوبی از پلیس ژاپن به اسم آقای هاتاناگا راهی ایران شد که برای جودو ایران زحمت بسیاری کشیدند و بیشتر جودوکاران آن زمان از کلاس وی بهره مند شدند. در این سال یکی از اساتید ژاپنی به اسم ماتسوشی تا در ایران کلاس داوری برای مربیان برگزار کرد و در ادامه آقای اندرسن لین از چین تایپه نیز به داوران ایرانی به آموزش داوری جودو پرداخت.

در دی ماه ۱۳۵۴ فدراسیون جودو در ایران رسمیت پیدا کرد و آقای بهروز سرشار به عنوان ریاست و آقای فکرت به عنوان دبیر فدراسیون معرفی شدند. بعد از انقلاب نیز سرپرستی فدراسیون ورزش های رزمی از سال ۱۳۵۶ در رشته های جودو، کاراته و تکواندو به آقای فکرت سپرده شد و ایشان در اولین اقدام این سه رشته را از یکدیگر جدا و فدراسیون جودو به طور مستقل شروع به کار کرد.

از افتخارات ورزش و هنر رزمی جودو در سال های پس از انقلاب می توان به افرادی همچون محمود میران و آرش میر اسماعیلی اشاره کرد.

تاریخچه جودو جهان

در این بخش با تاریخچه تاسیس رشته جودو در جهان و ورود آن به المپیک آشنا می شوید.

سال ۱۹۳۲ : پایه گذاری جودو در ژاپن

در سال ۱۹۳۲ در ژاپن معلمی به نام جیگارو کانو در سن ۲۲ سالگی سبک جدیدی را در دنیای ورزش های رزمی ابداع که بعدها به اسم جودو شناخته شد. جودو را می توان ورزشی قدیمی ژاپنی دانست که از ترکیب دو کلمه جو (مشتق شده از کلمه جوجیتسو) و دو به معنی اصل و روش تشکیل شده است.

البته قبل از آن در سال ۱۸۸۲ استاد کانو باشگاهی برای آموزش هنر رزمی خود تاسیس کرد. او اسم باشگاه را کودوکان و اسم هنر رزمی خود را جودو نامید. همانطور که جوجیتسو به معنی هنر ملایمت می باشد جودو به معنی روش ملایمت است.

بنابراین جودو به عنوان روش ملایمت ترجمه می شود. به طور کلی هدف استاد کان این بود که سبک جدیدی ابداع نماید تا در سازندگی نسل جوان جامعه موثر باشد. وی در بین فهرست حرکات و تکنیک های جوجیتسو مواردی که به نظرش برای جوانان موثر بود را جدا و بقیه که به نظر خطرناک می آمد را حذف کرد. با گذشت زمان جودو به یک سبک مستقل تبدیل شد و روز به روز پیشرفت کرد.

استاد کانو ژاپنی جودو را ترکیبی از هنر و قدرت توصیف نمود که در آن فرد می آموزد چگونه از قدرت رقبا علیه خود آن ها استفاده کند. جودکار می آموزد چگونه در طول مدت مسابقه به موقع حمله کند.

همچنین یاد می گیرد به دنبال نقطه ضعف حریف باشد و برای حمله به حریف با تمام قوا آماده باشد. البته نکته مهم در طی مسابقه، استفاده از میزان صحیح قدرت مورد نیاز است. در این روش یک فرد ضعیف و سبک وزن توسط فنون جودو می تواند یک هرکول قوی را زمین بزند و علیه او غلبه کند.

یعنی فرد کوچک اندام به کمک اصول یاوارا می تواند مرد قوی هیکلی را پرتاب کند و یا به طور موثری از قدرتش جهت خنثی سازی قدرت یک مرد قوی هیکل بهره ببرد. استاد کانو یک کودوکان در توکیو تشکیل داد که اصول و فنون اساسی جودو را توضیح داده و مهمترین آن کاربرد نیروی مخالف، کاربرد منطقی انرژی و همیاری و شکوفایی طبیعی بود.

سال ۱۹۶۴: ورود جودو به المپیک

هنر رزمی جود جزو هنرهای رزمی مانند کاراته، تکواندو و کونگفو است. با این حال خیلی متفاوت تر از سایر هنرهای رزمی است زیرا در آن مشت و لگد زدن در مسابقات ممنوع است. هم اکنون محل فدراسیون جهانی جودو در کودوکان ژاپن است و جودو نخستین رشته رزمی شرقی می باشد که در سال ۱۹۶۴ به المپیک راهی شد.
لغت جوجیتسو در قرن ۱۶ میلادی در ژاپن خلق شد. این کلمه به تمام هنرهای رزمی که با دست خالی انجام می شد، گفته می شد. جودو پیش از آن که در المپیک ۱۹۶۴ به عنوان یک رشته ورزشی مورد پذیرش قرار گیرد نوعی دفاع شخصی محسوب می شد.

جودو ریشه در هنرهای رزمی سامورایی دارد که با دست خالی به مبارزه می پرداختند و بر اساس دست به یقه شدن انجام می شد. قابل ذکر است در ژاپن اسامی بسیاری برای هنرهای رزمی که بدون وسیله ای صورت می گیرد وجود دارد. از جمله:

• واتسو
• یاوارا
• تایوتسو
• توریتی

همانطور که اشاره شد در این روش ضربه مشت و لگد وجود ندارد و این امر سبب تمایز جودو با سایر هنرهای رزمی شده است. حتی زمانی که فرد جودو را برای دفاع شخصی فرا می گیرد روش دفع مشت و لگدها، سلاح ها را پرتاب کردن، خفه کردن و قفل های مفاصل یاد می گیرد.