خودروهای برقی در این دوران به قدری پیشرفت داشته اند که سه نوع خودرو به مصرف کننده پیشنهاد می دهند. اگر خودروها را بر مبنای سوخت طبقه بندی کنیم، چهار نوع خودروی تمام برقی، هیبرید، پلاگین هیبرید و بنزینی یا دیزلی داریم.
خودروهای هیبرید
این خودرو از موتورهای احتراقی رایج درمدل های بنزینی استفاده می کند. در این خودرو نقش اصلی تامین انرژی را موتور احتراقی انجام می دهد و موتور الکتریکی به عنوان کمکی در آن تعبیه می گردد. موتور برقی آن به باتری با قابلیت شارژ حودکار تجهیز شده و این باتری، انرژی مورد نیاز خود را از کاهش شتاب(سیستم بازیابی انرژی) و ترمز گیری دریافت می کند.
موتور برقی در این خودروهای هیبریدی قادر است حرکت خودرو را با سرعت کم و مسافت کم(۴۰ کیلومتر) تامین کند. باتری موجود در آن با برق شهری شارژ نمی گردد. ترکیب دو موتور بنزینی و برقی در نوع هیبرید، برای آلایندگی کمتر طراحی شده است. تویوتا پریوس با مصرف ۴.۵ لیتز بنزین و هیوندای آیونیک دارای چنین ترکیبی از موتور می باشند.
سوخت مصرفی این خودروها کمتر از نمونه بنزین است و با قیمت بالاتر عرضه می گردد. این خودرو شامل اعتبار مالیاتی در کشورهای مختلف نمی شوند. در نتیجه در بعضی از کشورها با قیمت بیشتر عرضه می گردند.
خودروهای پلاگین هیبرید
این خودرو در مقایسه با نمونه قبلی دارای باتری قوی تری است. شعاع حرکتی بیشتری در حالت تمام برقی دارد. برای شارژ باتری، مدل های پلاگین هیبرید به برق شهری متصل می شوند.
اگر باتری به حد پایینی از شارژ برسد، در این صورت پیشرانه بنزینی فعال می گردد. شعاع نهایی این خودرو توسط بنزین و ظرفیت مخزن سوخت مشخص می شود. مصرف بنزین در این خودروها از نمونه قبلی کمتر است. خودروی پلاگین هیبرید از خودروی هیبرید دارای قیمت بیشتری است. 
خودروی تمام برقی
عملکرد فنی این خودروها قابل توجه است و آلودگی ندارند. مشکل مهم آن ها نیاز به شارژ و پایین بودن شعاع حرکتی است. باتری باید در آن ها به طور کامل شارژ شود و با اتمام شارژ باتری، حرکت امکان پذیر نیست. 
شعاع حرکتی این خودروها به شدت تحت تاثیر دمای هوا، سیستم تهویه، بخاری و سرعت حرکت قرار دارد. بیشتر نمونه خودروهای برقی حرکتی برابر با ۱۶۰ تا ۲۵۰ کیلومتر دارند. 
منبع : آرگا
