به طور کلی تلسکوپ فضایی هابل به تازگی تصویری از کهکشان منتشر نموده که حدود ۱۳ هزار سال نوری از مرکز کهکشان شیری فاصله دارد. جالب است بدانید که این عکس ستاره های متعدد این کهکشان را مشابه دانه های برف کیهانی نمایش داده است به گونه ای که ستاره های خوشه کروی ۶۴۴۱ با آرامش در آسمان شب می درخشند.
آشنایی با برف کیهانی
همانطور که متوجه شدید امروزه تصویری از کهکشان منتشر شده که حدود ۱۳ هزار سال نوری از مرکز کهکشان راه شیری فاصله دارد. این تصویر ستاره های متعددی را مانند دانه ای برف نشان می دهد و بسیاری از کارشناسان اعتقاد دارند که تشخیص دقیق تعداد ستارگان در چنین خوشه ای بسیار دشوار است زیرا که ستاره های موجود در آن مانند دانه های برف کیهانی هستند. بهتر است بدانید تخمین زده شده که این ستاره ها در کنار هم ۱.۶ میلیون برابر جرم خورشید هستند که به همین خاطر ۶۴۴۱ را به یکی از بزرگترین و درخشان ترین خوشه ها در کهکشان راه شیری تبدیل کرده است. در واقع ۶۴۴۱ مجموعه ای از کهکشان های ۱۳ میلیارد ساله است که اغلب در قسمت جنوب فلکی عقرب قرار گرفته اند. توجه داشته باشید که حدود ۱۵۰ خوشه کروی شناخته شده در راه شیری وجود دارد که این خوشه ها حاوی برخی از اولین ستاره هایی هستند که در یک کهکشان تولید می شوند البته که جزئیات ریشه و روند تکامل آن ها به صورت کامل مشخص نشده است. تلسکوپ فضایی اسپیترز ناسا تصویر خیره کننده ای از ستاره های متولد شده ثبت کرده که در آن ستاره ها به صورت لکه های صورتی و قرمز و همچنین مانند دانه های برف می درخشند. نام مستعار این خوشه ها را می توان دانه برف دانست و از آنجایی که بیش از ۱۰۰۰۰۰ سال قدمت دارد بسیاری از دانشمندان معتقد هستند که این ساختار های کودک از جایی که در آن به دنیا آمده اند چندان دور نیستند. همچنین ناسا اعلام کرده که این ستاره ها در حال حاضر بر روی یک خط مستقیم هستند که با بالغ شدن از بین رفته و دیگر طرح دانه برف نخواهند داشت.
در واقع این ستاره های کیهانی تازه متولد شده در بخشی از خوشه درخت کریسمس در پشت گرد و غبار ضخیم پنهان شده اند. بهتر است بدانید ستاره های تازه متولد شده به صورت نقاط صورتی و قرمز به سمت مرکز ظاهر شده و به نظر می رسد در فواصل منظم در میان ساختار های خطی جای گرفته و یک پیکربندی مشابه به پره های چرخ با الگوی دانه برفی به خود گرفته اند. همچنین ناسا بیان کرده که چنین ابرهایی سازنده ستاره ها هستند و خود سازه هایی پویا و در حال تحول شناخته می شوند. از آنجایی که ستاره های اثر خط مستقیم همراه با الگوی پره های پرخ را نشان می دهند بسیاری از دانشمندان اعتقاد دارند که این ستاره ها تازه متولد شده و یا در مراحل اولیه شکل گیری می باشند. جالب است بدانید که یک روز پس از مشاهده دانه های برف کیهانی اسپیترز تصویر باورنکردنی دیگر از آنچه که مشابه شعله های پراکنده در محیط خلاء است ثبت کرد.
تصویر ابر مولکولی برساووش:
جالب است بدانید که این تصویر ابر مولکولی برساووش مجموعه ای عظیم و گسترده از گاز و گرد و غبار هایی است که گسترش آن بیش از ۵۰۰ سال نوری است. در واقع این درخشش در نتیجه تابش مادون قرمز گرد و غبار داغ و خوشه های ستاره ای است. توجه داشته باشید که ابر مولکولی برساووش در واقع خانه ستاره های جوان است و اغلب در حاشیه صورت فلکی برساووش قرار گرفته که جرم آن را می توان ۱۰۰۰۰ برابر جرم خورشید دانست. اگرچه نور مادون قرمز ساطع شده از گاز ها و ستاره ها برای چشم انسان نامرئی است اما اسپیترز برای مشاهده این نور طراحی گردیده است. به طور کلی تلسکوپ فضایی اسپیترز در ۲۵ اوت سال ۲۰۰۰۳ از سکوی پرتاب کیپ کاناورال با موشک دلتا ۲ به فضا پرتاب شد. اسپیتزر یک تلسکوپ مادون قرمز است که به عبارتی نحوه ثبت تصاویر آن با تلسکوپ نوری هابل تفاوت زیادی دارد. برخلاف تلسکوپ های اپتیکال که نور را دریافت می کنند اسپیتزر گرمای دریافت شده از دور دست ها را ثبت خواهد کرد که به همین خاطر می توان دیدی فراتر از تلسکوپ های نوری داشته باشد و ستاره ها بسیار دورتر را به خوبی رصد کند. در واقع اسپیتزر چهارمین و آخرین مرحله از پروژه ی برنامه برگ تلسکوپ های ناسا محسوب می شود که بودجه آن حدود ۸۰۰ میلیون دلار خواهد بود.
این نوع تلسکوپ قرار بود تا سال ۲۰۰۸ فعالیت کند اما ناسا تصمیم گرفت تا پروژه را ادامه دهد به گونه ای که در سال های اخیر تنها یکی از ابزار های تلسکوپ فضایی اسپیتزر قابل استفاده بوده و دو ابزار دیگر آن از کار افتاده اند. البته که این نوع تلسکوپ با وجود کاهش ظرفیت ها همچنان به فعالیت خود ادامه می دهد و طبق اعلام ناسا در ۳۰ ژانویه ۲۰۲۰ دهم بهمن ماه سال ۱۳۹۸ خاموش خواهد شد.
منبع : آرگا