بچه ها دوست دارند آزاد باشند و از روی فطرت می خواهند هر کاری را که دوست دارند انجام دهند و هیچکس مزاحم کار آن ها نشود. ولی این چیزی نیست که بر صلاح او باشد او نمی داند چه کاری خوب یا بد است پس نمی تواند تشخیص دهد کار خیر است یا شر که نیاز به توجه و کمک والدین خود دارد. اغلب کودکان به محبت و توجه نیاز دارند که برخی از آن ها به شکل مداوم از والدین شان نگاه و کمک می خواهند. دیده شده که کودکان از طرف یکی از والدین خود مورد لطف و محبت قرار نگرفته اند و به همین خاطر بیشتر احساس وابستگی شدید و ناامنی می کند که اصلی ترین دلیل این مشکل گوش دادن به فرمایشات والدین بودن است. طبق نظر روان شناسان که می گویند محبت بیش از حد والدین به کودک بیشتر از نامهربانی اثر های زیان بخشی خواهد داشت که او در بزرگی و آینده به محبت والدینش احتیاج دارد و والدین باید به او بفهماند که تا آخر زندگی توجه آن ها ادامه ندارد. فرزند باید درک کند که خودش از پس مشکلاتش برآید و با اعتماد به نفس و استقلال خودش سعی در حل آن نماید.
با پر توقعی فرزندان چه رفتاری داشته باشیم؟
برای پر توقعی فرزندانمان باید کودک را کم کم به این روش عادت داد او را به تدریج به استقلال کودک کمک کرد و بی نیاز از داشتن والدین کرد. او باید روی پای خود به ایستد تا بتواند مستقل زندگی کند کودک را مورد تشویق قرار داد تا هر کار کوچکی که انجام می دهند اعتماد به نفس او را زیاد کند. پس با رفتار صحیح و خشنود کردن نیاز های عاطفی او موجب وقار و وجه اجتماعی خودمان و فرزندمان شویم. حتما این جمله را تا بحال شنیده اید که می گویند کودکان آیینه رفتاری پدر و مادرشان هستند آن ها از تمام جزئیات رفتاری والدین خود الگوبرداری می کنند. رفتار والدین با فرزندان در روانشناسی کودک از مقام بالایی برخوردار است که فرزندان نمی توانند هر رفتاری را پدر و مادرشان داشته باشند همان طور والدین نمی توانند هر گونه رفتاری را با کودک خود داشته باشند. پس با رفتار فردی موفق آمیز می توان سعی در نیاز عاطفی خود به کودک داشته باشیم که سعی در برقراری ارتباط و شیوه درست و مطلوبی از شیوه محبت نماییم. شناخت صحیح و ارضای محبت مطلوب از وظایف والدین می باشد که باید اجازه دهند این شکوفایی بروز دهد تا در بزرگسالی فرزند دلبندتان عقده ای نشود و کار های غیر منتظره ای انجام ندهد پس توجه داشته باشید که نحوه رفتار و زمان تربیت کودک از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
با دانستن این موضوع که چه وقتی باید به کودک محبت کرد به او می آموزید خواسته هایش عملی می شود در زمانی که رفتار و عملش صحیح باشد. والدین می توانند برای جلوگیری از پر توقعی فرزندان شان خواسته های او را برابری دهند با زمانی که به صلاحش نیست با او به مهربانی رفتار کنند تا زمانی که کودک خواهشی داشت و به صلاح او نبود با یک بی اعتنایی و یا نگاه تند سعی در انجام ندادن خواسته او کنند. برخی از والدین ناآگاه چون توجه کمی به خیر و صلاح فرزندشان ندارند و فقط می خواهند کودک را ساکت یا راضی کنند تن به برآورده ساختن کار های وی می دهند. با این روش که محبت های نابه جا و بی حد دارند کودک فرمانروا می شود و والدین فرمانبر و مطیع که با گذشت عمر و سن فرزند او به مرور خود ستیز و خودخواه تر خواهد شد که در بزرگسالی به کمبود اعتماد به نفس و نداشتن استقلال مواجه می شود.
نشانه های زیاد محبت کردن
از آثار محبت زیاد می توان به از بین رفتن استقلال و کمبود اعتماد به نفس و نداشتن حس مسئولیت که از پایه های زندگی فرد می باشد. پدر و مادر با داشتن دقت و انجام نیاز های فرزندشان استقلال او را می گیرند و کودک یک زمانی این نیاز را بروز می دهد که نمی تواند کاری را درست انجام دهد و کار های شخصی اش را بکند. بچه در سن نوجوانی دوست ندارد که والدینش به او کمک کنند و در کارهایش دخالت کنند پس او عصبی خواهد شد و برای جواب نیاز به تلاش دارد که از با این وجود همیاری نیاز به خارج از شخص دارد که پشتکار او را ضعیف تر می سازد. در زمان پر توقعی فرزندان مان است که فرد دلیلی برای تلاش و کوشش نمی بیند ولی اگر مساعدت انجام شود از حد خود تجاوز خواهد کرد که در این بار عزم اراده و پشتکارش را از دست می دهد.
چگونه به کودک نه بگوییم؟
در زمان برآورده ساختن نیاز های کودک شاید به صلاح او نباشد ولی به شکل نیاز و میل او می باشد که وقتی این میل به صلاحش نباشد و راه را برای رشد فرد خواهد بست. پس با توجه به این که خواسته ها و نیاز های ما بر طرف شود هیچ تلاشی نمی کنیم و احساس رضایت خواهیم کرد و به دنبال پیشرفتی نیستیم. پس این نیاز ها و خواسته ها هستند که ما را به سمت جلو سوق می دهند و کمک می کنند تا راهی برای پیشرفت پیدا کنیم. پس وقتی برطرف می سازید نیاز های او را باید در همین راه هم او را کمک کنید تا آماده شود خود را به سمت جلو برساند و از لحاظ اجتماعی و شخصیتی و روانی به بالاتر رسد.
فرزندان مان از ما یک تصویری در ذهن خود دارند که بر اساس رفتار ما این تصویر شکل می گیرد. اگر کودکی از والدینش پرسید چه رفتاری دارد او می گوید حرف می زند داد می زنند و یا بر عکس خیلی حوصله اش را ندارند. برخورد و رفتار ما برای بچه وقتی نمی خواهیم خواسته اش را انجام دهیم باید با اعتقاد و صمیمیت باشد که در همین حین جدی و با گفتگویی ۲ طرفه شکل بگیرد. پدر و مادر نباید احکام و قوانین خود را بسته بندی کنند و تحویل فرزندشان دهند آن ها با رفتاری قانع کننده باید تلاش کنند تا به شکلی عاقلانه تحلیلی داشته باشند. فرزند چون نمی داند در بسته بندی احکام والدینش چه می گذرد باید با دنیای سیاه و سفید آشنا شوند تا بتوانند ارتباط برقرار کنند و تحکمی در برخورد استدلالی و ارتباط با دنیای بیرون داشته باشد.
نحوه تربیت صحیح از پیشگیری پر توقعی فرزندان
- زمانی که فرزندتان نیاز به توجه و محبت ندارد شما به او بیش از حد توجه کنید.
- روزانه زمانی را برای کودک خود اختصاص دهید.
- برای صبر کردنش تشویق شود و استقلال کودک تقویت گردد.
- برای بازی کردن کودک که وقت گذاشتید نیاز است به کارهای خود رسیدگی کنید اگر فرزندتان اسرار کرد با او بازی کنید توجه نکنید و به او بگویید تا تمام شدن کارتان باید صبر کند که قاطعیت دارید کارایی را انجام دهید.
- اگر فرزندتان دچار احساس غم و نگرانی و حسادت شده باید به او کمک نمایید تا احساسش را بگوید.
- در زمانی که کودک برای جلب توجه شما نیاز دارد انجام رفتاری را انجام دهد و شما ناراحت می شوید در این هنگام این شکل از رفتار را نادیده بگیرید و به شکلی حساب شده به روش کلامی یا غیر او رفتارش را نادیده بگیرید.
- اگر کودک به رفتارش ادامه داد شما نباید تسلیم شوید و برش داشته باشید.
- اگر کودک به خواسته اش پافشاری کرد تا نظر شما را تغییر دهد نباید هرگز نظرتان تغییر نماید و تا صد بار هم تکرار کند پاسخ شما نه خواهد بود.
- رفتار صحیح را تقویت نمایید و حواستان باشد تا در بی توجهی افراط نکنید.
- منظور و مفهوم کامل و صریح برای فرزندتان بگویید مثلا فکر نکند نه شما به معنی بعدا است و دچار سردرگمی او شود.
- هر وقت فرزندتان پاسخ نه شما را متوجه شد و در ین رابطه همکاری کرد به او پاسخ دهید و پاداش رفتارش را بدهید.
اگر خواسته فرزند شایسته بود ولی ما نتوانستیم نیاز او را برآورده سازیم چه رفتاری داشته باشیم؟
ما بیشتر در پر توقعی فرزندان خود تلاش می کنیم تا صورت مسئله را پاک کنیم و نیاز او را غیرموجه یا نامعقول جلوه دهیم که این حرکت به نحوی بدترین برخوردی است که ما در قبال فرزندمان انجام می دهیم. کودک متوجه می شود که به این شکل برخورد با او را و این دلیلی بر پیچیده شدن موضوع در ذهن او خواهد شد. در این راه حل باید برای اعتراف کنیم که نمی توانیم نیاز او را برطرف کنیم و ناتوان هستیم. زمانی که والدین توانایی برطرف کردن خواسته فرزندشان را ندارند همدلی بچه ها با ان ها مسئله مهمی است. شاید وضعیت مالی خانواده خوب نباشد و بچه باید با این موضوع آشنا شود و را درک کند پس برای برطرف ساختن نیازش باید تلاش کنیم و نباید بی اهمیت باشد این مسئله برای ما که کودک احساس کند ارزشی برای او قائل نیستید و او احساس آرامش نکند.
منبع : آرگا
